Sivas katliamının yıl dönümünde, yitip giden 33 canı anmak için kullandığımız en akılda kalan slogan oldu “Unutmadım Aklımda”

Hem bir kelime oyununu hem de bir kararlılık vurgusunu barındırıyor özünde. Unutmamaya, unutturmamaya yönelik.

O karanlık günde henüz 3 yaşındayım ama yaşananları çok iyi hatırlıyorum. Çocukluğuma dair hatırladığım en eski anılardan birinin bu olması ne acı.

Dedemin Sincan’daki evine misafirliğe gitmişiz, 51 ekran tüplü bir televizyon, evde çıt çıkmıyor. Herkes televizyonun başında. Olan biteni algılayamıyorum ama ailemin yüzündeki ifadeden korkunç bir şey yaşandığını anlamak zor olmuyor.

Yanan bir bina ve o binanın önde slogan atan bir grup, ilkel Afrika kabilelerinin kurban seremonisi adeta. 

Kameraların önünde, Sivas’ın orta yerinde,  güvenlik kuvvetlerinin gözünün önünde; sloganlarla tekbirlerle, yükselen alevlere alkış tutan bir güruh.

Ve ne acıdır ki bu “güruh”, kendi inancına, kendi kültürüne, hatta kendi tarihine ihanet ettiğinin farkında bile değildi.

Türkülerden korkanlar, kitaplardan ürkenler, fikirle baş edemeyince kibrite sarıldı. İnsanlığın yandığı, vicdanın küle döndüğü bir gündü.

Fransız düşünür Blaise Pascal, yüzyıllar önce şöyle demişti:

“İnsanlık yaptığı kötülükleri bir biçimde dine fatura etmedikçe onları vicdanına sindirerek yapamaz”

Sivas’ta yaşananları bu muhteşem tespitten ayrı düşünmemek gerekir. 

Beni iyi tanıyan dostlarım bilecektir, kötü bir huyum var. Ne yazık ki çok unutkanım. Çocukluğuma, okul yıllarıma dair pek çok anı silindi gitti. Ama o günü hala unutmadım, aklımda.

Alevi-Bektaşi toplumuna yönelik uygulanan çağ dışı, ayrımcı zihniyetin bu topraklardan bir an önce silinmesini temenni ederek yazımı sonlandırıyorum.

Muharrem ayının matemi içinde sessiz sedasız oruçlarını tutarken bir yandan da bu acı günü unutmayan tüm inançlı vatandaşlarımızın oruçlarını Hak kabul etsin. Rabbim bu ülkenin birliğini ve beraberliğini daim etsin.